تعادل (1)

چند وقتی است (بخوانید یک سال و بدانید خوشحالم که این چالش برایم یکساله شده چون اولاً زود به جواب آن نرسیده ام و ثانیاً با گذشت زمان ابعاد پنهان بیشتری از مسئله برایم آشکار شده.) که به طور جدی با چالش پراکندگی ذهنی و افت به یکباره قدرت تحلیل مواجه شده ام. داستان از آنجایی شروع شد که در زندگی مجبور شدم ازدواج، شغل و آموزش را کنار هم داشته باشم، اما پس از مدتی کاهش راندمان و افت کیفیت خروجی ها تلنگری شد برای طرح این سوال اساسی، از آن جنس سوالاتی که مثل کنه (نوعی حشره، که خاصیت عجیب و مورد نظرم چسب بودن و ول نکردن آدم است) به جان آدم یا حیوان می افتد و آدمیزاد را رها نمیکند. سوال این بود:

درس‌های امروز

امروز بعد از 68 روز برگشتم وطن. کمی نسبت به قبل، وظایف و برنامه‌ها بیشتر و پشت سر هم‌تر بود، به خاطر کمی وقت نتوانستم خیلی کار کنم و متن منسجمی تقدیم حضور کنم اما دوست دارم این نکته را یادآوری کنم که روز خوبی داشتم، یعنی نکات خوبی دست‌گیرم شد، جنس یادگیری امروز از نوع تأیید نکات آموخته شده‌ی قبلی ، عمق بخشی به آن‌ها و تمرین به کارگیری هر یک در زندگی بود.

- امروز بعد از مدتی که گذر عمر و مسافر بودن ما را فراموش کرده بودم به خاطر آوردم.

- فهمیدم که گذشت و احسان به مقدار پول و ثروت شخص وابسته نیست بلکه این صفات رابطه مستفیم به عزت نفس و بزرگی فرد دارد.

- دوست داشتن امری است که باید برای تثبیت آن زحمت کشید نه اینکه منتظر باشیم به یکباره از آسمان نازل شود.

- برایم زحمت کشیدن و تلاش کردن، به امری لذت بخش تبدیل شده که دوست دارم تا ابد ادامه یابد.

فعلاً همین.

تغذیه مناسب

این نوشته نه غذاهای سالم را معرفی می‌کند و نه تأکیدی است بر دوری و کاهش استفاده از فست فود و روغن‌های مضر صنعتی، بلکه به تغذیه مهم‌تری اشاره خواهد نمود.

در دنیای امروز با افزایش ارتباطات و تسهیل و تسریع برقراری آن، انسان به یک‌باره با حجم بسیار زیادی از داده روبروست، کتاب‌ها و منابع دست‌اول، مجلات، خبرهای گوناگون، سایت‌های مختلف ارائه محتوا، فایل‌های صوتی و تصویری زیاد و هر اطلاعاتی که نسل قبل داشتن یکجای آن را آرزویی می‌پنداشتند، اکنون به‌راحتی در دسترس اغلب افراد قرار گرفته است. قبل‌ترها گمان می‌کردم وقتی به این توانایی برسیم مشکلات کاهش خواهند یافت، اما غافل از اینکه مقدار مشکلات در دنیا ثابت می‌ماند و این یعنی مشکل از بین نخواهند رفت و به وجود هم نمی‌آیند بلکه تنها از شکلی به شکل دیگر تغییر می‌کنند. (قانون پایستگی مشکلات!)  :)

عملگرایی از نگاه من (1)

یکی از آفات برنامه‌ریزی نگاه کمال‌گرا به انجام برنامه است، بدین معنی که چنین شخصی انتظار دارد حداکثر فعالیت‌های پیش‌‎بینی شده را انجام دهد.

پس در برنامه‌ریزی دو نکته را هیچ‌گاه نباید فراموش کنیم:

1- ما هیچ وقت به اندازه کافی وقت نداریم. یعنی منابع (زمان- پول) در دسترس محدود بوده و نخواهیم توانست آن را صرف تمام علایقمان کنیم.

2- وجود کارهایی که انجامشان بیشترین تأثیر مثبت را در زندگی ما برجای خواهند گذاشت. (همان قانون 20 هشتاد: 20 درصد از فعالیت‌های ما 80 درصد از موفقیت‌هایمان را رقم می‌زنند، البته لازم به ذکر است که این قانون را بارها به صورت گزاره که می‌تواند نادرست هم باشد دیده‌ام اما تاکنون هنوز مثال نقضی برای آن نیافته‌ام اما این نکته را هم نباید از یاد برد که به قول متمم: «در علوم رفتاری، هیچ مثال نقضی درستی احتمالی یک گزاره را نقض نمیکند.»)

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

شروع هر کاری یکی از سخت‌ترین مراحل انجام کار است، اگر از همان ابتدا به دنبال بهترین نتیجه کلیِ زود دسترسِ ممکن باشیم قطعاً در شروع با بی انگیزگی مواجه خواهیم شد. بهترین نتیجه کلی یعنی هدف انتهایی از انجام یک کار یا پروژه چیست (توجه داریم که خود این پروژه به چند هدف کوچک تقسیم شده و هر هدف کوچک به چندین فعالیت کوچک و هر فعالیت کوچک دارای یک خروجی ملموس است) که در اینجا فردی که فقط هدف کلی را تعیین کرده اما آن را به اجزائی که گفته‌ام تقسیم نکرده مدنظر است و اما زود دسترس یعنی در هر هدف کلی، بدون در نظر گرفتن اهداف کوچک، فعالیت‌های کوچک و خروجی‌های ملموس در مدت زمان کوتاهی انتظار دستیابی داشته باشیم در واقع این حالت به بی صبری و بی حوصلگی معروف است؛ جملاتی مثل ولش کن، حال ندارم و... می‌توانند نشانه‌های این آفت شخصیتی باشند. به نظر من یکی از بزرگترین سدهای جریان عملگرایی، بی صبری در تلاش کردن برای هدف است.