ای دل، شکایت‌ها مکن، تا نشنود دلدار من

دقیقاً نمیدانم چند وقت پیش بود که اینطور شده بودم.

فقط همین را میتوانم بگویم که انگار در گلویم یک بغض خفه کننده‌ای است که نه می رود پایین و نه میترکد، نفس کشیدن سخت و آب دهان را فرو دادن خیلی سختتر.

از آن بدتر صحبت نکردنش!

گاهی دوست داری فقط برایت حرف بزنند و گوش کنی، مخصوصاً کسی را که دوست داری اما حیف که این بغض باید باشد و همینطور بماند.

این غم‌های یک دفعه‌ای چیزهای عجیب و غریبی‌اند که جزئی از زندگی شده. باید باشند و صیقل دهند این جسم طبیعی! را.

چقدر حالِ سخت و خوبی است.