نمی دانم چرا وقتی امروز تولد علمدار کربلا را تبریک گفتند خستگی و خمودیم از بین رفت، فقط نشاط بود و عشق. چنان برقی از چشمان امام درخشید که دلم را با خودش برد به جایی که خودش میداند و خودم.
چقدر دوست دارم این روح تازه دمیده شده‌ی در خودم را، چقدر دوست دارم این خانه و اهلش را.
خدایا خودت مرا به این اهالی و خانه برسان.
بعضی از اوقات حالی آنقدر گلوی آدم را محکم می‌فشرد که صدای خش خش نفس‌های خسته و دلتنگ را نمی‌شود نادیده گرفت و به کار ادامه داد، باید نشست و گذاشت صدای دل برای رفع خستگی، شانه‌ها را تکان دهد.
1- عنوان از مداحی زیبای جناب سید رضا نریمانی که امین جاروبندان حق مطلب را خوب ادا کرد.
برایت می‌نویسم که خیلی دلتنگت شده‌ام، برای تو که در کنار تک تک آرزوهایم بوده‌ای. برای تویی که سبب حرکتم می‌شوی.
من را بگو که قصد داشتم نور را برایت به ارمغان آورم اما غافل از اینکه خودت چراغ بودی.
ای عزیزترینم با تمام وجود دوستت دارم.
واقعا
عاشق رفتن، کی از رفتن پشیمان می‌شود؟ این سوال بزرگی است برای من، فردی که خیلی
دوست دارد برود، همیشه دنبال این هستم که می‌شود من هم روزی حل شوم در این هیاهو و
فراموش کنم آنچه را می‌خواهم؟
آری می‌شود فراموش کرد همه‌ی آروزهای ناب جوانی را، می‌شود نادیده گرفت همه‌ی ایده‌آل‌ها
را، مگر نه اینکه همه‌ی این افراد هم روزی جوان بوده‌اند!
تازه بودن، ناب ماندن و جوشش داشتن کار هر کسی نیست.
تشکر میکنم از پرهون و آسیاب عزیز که حرف‌هایشان خیلی به
دل نشست و شدند دلیلی برای نوشتن، بعد از فصلی عجیب!
1- «رازروشن» اثری از حامد زمانی
وقتی دوست صدایت می‌زند، نمی‌شود که نرفت باید بگذاری همه را و بروی.
آخر مگر دوست را می‌شود نادیده گرفت و سرگرم شد به غیر او، خدا وکیلی نمی‌شود.
ای دل آرام باش، فقط چند صبح دیگر...
محسن باید بروی، وقت رفتن است.
