انتخاب هدف زندگی (1)

بسیاری از ما برای نظر دیگران خیلی حساب باز می‌کنیم، مخصوصا قسمتی که مربوط به امور شخصیمان می‌شود، در مورد من متأسفانه صادق است یعنی حرف دیگران خیلی برایم اهمیت دارد، این قانع کردن دیگران در مواقعی مفید بوده و در مواقع دیگر نه.

در این دو سال گذشته بارها و بارها اتفاق افتاده که من به این مسئله فکر کرده‌ام که آیا هدفی که اکنون در پی‌اش هستم و مرا شاد و امیدوار نگه می‌دارد، آیا  به خودم تعلق دارد یا نه. از آن بدتر میترسم درگیر اهداف اشتباه موجود در جامعه شده باشم.

این سوالات مربوط به انتخاب هدف با استفاده از نظر دیگران است:

 آیا در بخش‌هایی که مربوط به اهداف اصلی و فلسفه زندگیمان می‌شود امکان دارد افراد دیگر را در این انتخاب حیاتی مشارکت دهیم یا نه؟ اولویت‌های این انتخاب مهم چیست؟ آیا جایی برای نظر دیگران باقی می‌ماند؟

عبارت زیر بخشی از مطلب "هنر متوقف شدن" آقای محمدرضا شعبانعلی است که امیدوارم برای رسیدن به یک تحلیل شخصی مفید باشد. برای من که بود:)

"ادامه دادن و پیگیری یک هدف از ترس قضاوت دیگران، واضح‌ترین شکل حماقت است. چرا که اگر به هدف برسیم، کسی در آنجا برای تشویق ما منتظر نخواهد بود و اگر به هدف نرسیم، علاوه بر رنج تحمل قضاوت دیگران، وقت و عمر و انرژی خود را نیز باخته‌ایم. موفقیت من و شما، در مورد عموم انسانها، قبل از تحسین، حسادت را برمی‌انگیزد و شکست مان، قبل از همکاری و همیاری، ترحم را برخواهد انگیخت. پس چه بهتر که برای اهدافی بجنگیم که هدف خودمان هستند و در مسیر هدفهایی ببازیم که خود انتخاب کرده‌ایم که در این صورت، هر چه پیش آید، خوشگوار و لذتبخش – یا لااقل قابل تحمل – خواهد بود."